من طی این سالها، با انواع و اقسام رفقا ،آشنا شدم.
1. کسانی که مرتب از تو می خواهند که برایشان کاری بکنی و مرام بذاری. این رفقا ، دوستان سختی های خودشان هستند نه تو. اگر به مشکل بیافتد پاشنه در خانه و موبایل و دفتر کارت را در می آورد اما اگر وضع اش خوب باشد و یا آنکه خواسته اش را اجابت نکنی ،اصلا یادی از شما نمی کند. اینها در حقیقت رفیق خودشان هستند و فقط در مواقعی با شما ارتباط دارند که یقین کنند برای شان نفعی دارد.
2. آنهایی که راه خودشان را می روند. نه خواسته ای دارند و نه خواسته ای اجابت می کنند. در یک دوره ای در مدرسه و دانشگاه و کار و ... با هم آشنا شدید و الان در حد سلام و علیک و تعارفات متداول با هم رفیق هستید. البته برخی هایشان اگر بتوانند کاری برای شما می کنند. اما در این راه خودشان را به زحمت نمی اندازند.
3. رفقای فصلی. یک مرتبه طلوع می کنند و شاید در یک هفته خاص، بیش از ده بار با آنها صحبت کنی و یک دفعه غروب می کنند و ماه ها ازشان خبری نیست. عمدتا آدم های نامنظمی هستند که نمی توانند برنامه ای برای رفاقت داشته باشند.
4. دوستان و به تعبیر بهتر همراهان موردی. یک عده پایه کوه و فوتبال و ورزش اند، برخی سینما و تئاتر و کنسرت، گروهی دیگر هیات و .... در این جمع شدن ها خیلی حرف ها می زنید و گاهی جو گیر می شوید و می خواهید سطح دوستی را بالا ببرید ولی زهی خیال باطل.
5. رفقای مجازی گروه پنجم هستند. حالا فقط نه در فضای مجازی. می تواند یک همسایه و همکار و ... نیز باشد. اطلاعات شما از این آدم ها در حد صفر است. اما اشتراکاتی با هم دارید که اگر موقعی فراهم باشد و همراه هم شوید، از هم فرار نمی کنید. اما خیلی هم سطح رفاقت را بالا نمی برید و جانب احتیاط را همیشه در نظر می گیرید.
6. رفقای وظیفه ای. این دسته بیشتر در بین بچه های مذهبی و به خصوص قدیمی هایشان از نوع رفقای ابوی هایمان هستند. بر حسب وظیفه هر چند وقت یک باز تماس می گیرند و حالتان را می پرسند و ....اما کمتر وقتی است که بتوانی گیرشان بیاوری و همراهی و همدلی را تجربه کنی.
7. تنبل های رفاقتی. اگر همه کارها را شما بکنی. اگر شما بروی، اگر شما برنامه ریزی کنی و ... وقتی دور هم جمع شدید ، وقتی تماس گرفتی و وقتی ابراز نیاز کردی، می توانی از جواب مثبت شان مطمئن باشی. ولی خیلی اهل کار و تلاش و ... نیستند و لذا با وجود محبت داشتن چندان نمی توانند در امور فیزیکی عصای دست شما باشند.
8. با مرام های خسته کننده. خیلی بامرام و با معرفت و همه جا رفیق و همراه هستند. اما معمولا شور اش را در می آورند و گیر سه پیچ می دهند. یک وقت هایی آدم می خواهد تنها باشد. یک حوزه هایی نمی خواهد دیگران دخالت کنند و ....گاهی اوقات این دخالت های بیجا کار را به قهر و دعوا می کشاند اما در مجموع از همه رفقای دیگر با محبت تر هستند و می توان گفت انسان دوستی بالایی دارند.
9. بهترین رفقا از دید من:
1) راز دار هستند. می توانی به راحتی حرف و مشکل ات را به آنها بگویی .
2) از لحاظ روانی کمک کننده. حرف زدن با آنها به تو آرامش می دهد. خیلی اهل شماتت و بازگشت به گذشته نیستند.خودشان را جای تو می گذارند و بهترین مشورت ها را به تو می دهند.
3) همیشه می توانی رویشان حساب کنی. نه اینکه هرکاری خواستی بکنی کمک ات کنند. شاید یک جایی احساس کنند که کارت اشتباه است. اما خیلی صراحتا دخالت نمی کنند و مانع نمی شوند ولی سعی می کنند به گونه ای در کنارت باشند که اگر لازم داشتی کمک ات کنند.
4) همیشه از حال و روز هم خبر دارید و در سختی ها می توانی وجودشان را احساس کنی. اما در خوشی ها چندان فضا را برای تو تنگ نمی کنند.
5) حد و حدود خودشان را می دانند. قرار نیست یک رفیق برای تو همسری و پدر و مادری کند. قرار نیست جای آنها به تو مشورت دهد .همیشه به تو می گوید نظر نزدیکان مرتبط با تصمیم ات را هم بپرس.
6) تو را همان جوری که هستی به رسمیت می شناسند. این مساله در مورد ازدواج و همسرداری نیز بسیار مهم است.
7) خیلی کمباب هستند.من خودم یک نفر که همه این ویژگی ها را داشته باشد در بین دوستانم ندارم. البته دو سه تا رفیق بسیار خوب دارم که شاید بعدا که بزرگ تر شدیم، بتوانیم برای هم این گونه باشیم. اما دو نفر را می شناسم که برای پدر و مادرم این گونه رفاقت می کنند.
